Το Brazilian kick είναι επίσης γνωστό και ως:
- Maha Geri,
- Tate Geri (Vertical Kick),
- Kubi Mawashi Geri (Neck Roundhouse Kick),
- Tate Kubi Geri (Vertical Neck Kick),
- Kesa Geri (Diagonal Kick),
- Kubi Geri (kick neck),
- Sankaku Geri (triangle kick).
- Mawashi Otoshi Geri (dropping Roundhouse kick),
- Otoshi Mawashi Geri (dropping Roundhouse kick),
- Jodan Tate Mawashi Kubi Geri (upper- Vertical Roundhouse Neck Level kick),
- Haisoku Soto Oroshi Mawashi Geri Seashi (outside Descending Instep Roundhouse kick),
- Jodan Uchi Oroshi Geri (upper-Level inside Descending kick),
- Jodan Soto Mawashi Geri (upper-level outside roundhouse kick).
Το Brazilian kick είναι μια παραλλαγή του Jodan mawashi geri, του ψηλού κυκλικού λακτίσματος, που έγινε της μόδας στα τέλη της δεκαετίας του ’80 έως τη δεκαετία του ’90, από τους Βραζιλιάνους μαχητές του Kyokushin. Κυρίως το χρησιμοποιούσαν ο Francisco Filho και ο Glaube Feitosa.
Ο Glaube Feitosa χρησιμοποίησε το Brazilian kick όταν αγωνίστηκε με τον Nicholas Pettas (το τελευταίο Uchi Deshi του Sosai Masutatsu Oyama). Μπορείτε να το δείτε για πρώτη φορά στο 1:50.
Τι κάνει το Brazilian kick να είναι τόσο ξεχωριστό, όχι μόνο για τους μαχητές του Kyokushin αλλά και για τους μαχητές των άλλων στυλ;
Το λάκτισμα αυτό είναι παραλλαγή του κυκλικού λακτίσματος, του Jodan mawashi geri. Αρχίζει επομένως με το πόδι να κινείται όπως στο βασικό λάκτισμα με στόχο το κεφάλι του αντιπάλου. Ξεκινά ουσιαστικά με την ανύψωση του γόνατος για να δώσει μια γωνία πού να επιτρέπει το πόδι να “δει” τον στόχο. Όμως αντί να ακολουθήσει την γνωστή πορεία, το σώμα, ο κορμός, δηλαδή τα ισχύα, στρέφονται περισσότερο προς την κατεύθυνση του ποδιού που πατά στο έδαφος. Έτσι το γόνατο του ποδιού που χτυπά “κοιτά” προς τα κάτω. Το πόδι πλέον κινείται με κατεύθυνση προς τα κάτω, χτυπώντας τον στόχο από πάνω προς τα κάτω, σαν μαστίγιο.
Η διαδρομή μπορεί να αιφνιδιάσει τον αμυνόμενο και να χτυπήσει τον στόχο από γωνία που δεν καλύπτεται.
Έχει λιγότερη δύναμη από το βασικό λάκτισμα αλλά αιφνιδιάζει με την διαδρομή του. Ένα ακόμη θετικό του είναι ότι αλλάζει τον χρονισμό, το timing, οπότε ξεγελά την άμυνα.
Με τον τρόπο αυτό αντί να ανέβει πολύ ψηλά το γόνατο, ανεβαίνει το άκρο του ποδιού. Αυτό θεωρητικά είναι μια ευκολία για όσους δεν έχουν μεγάλα ανοίγματα. Λέμε θεωρητικά γιατί στην πραγματικότητα το λάκτισμα προϋποθέτει καλά ανοίγματα, άνεση στα ισχύα και καλή τεχνική.
Όμως, κατά την γνώμη μας, τα πλεονεκτήματά του είναι άλλα. Το πρώτο είναι ότι με την στροφή του κορμού προς την αντίθεση κατεύθυνση, προς τα πίσω, ο γόνατο κατεβαίνει και καλύπτει τον κορμό. Έτσι ο αντίπαλος, ακόμη και αν το μπλοκάρει, δεν έχει χώρο να μπει άμεσα, οπότε χάνει την αντεπίθεση.
Δείτε τον ίδιο, τον Glaube Feitosa, να χρησιμοποιεί την ίδια τεχνική και στα ρινγκ του Kickboxing επίσης με επιτυχία.
Το δεύτερο είναι πως ότι χάνει το χτύπημα από την απόκλιση από την βασική τεχνική, το κερδίζει από το γεγονός ότι χτυπά προς τα κάτω. Με τον τρόπο αυτό ο στόχος βρίσκεται μεταξύ δύο αντίθετων δυνάμεων. Η μία πιέζει βίαια προς τα κάτω και η άλλη είναι η αντίσταση που ασκεί η αδράνεια του σώματος. Η σύγκρουση των δύο αυτών αντίθετων δυνάμεων γίνεται στον αυχένα.
Οι Βραζιλιάνοι μαχητές κατοχύρωσαν και τυποποίησαν μία τεχνική που έχει πολλά πλεονεκτήματα. Είναι σαν την βαριάντα στο σκάκι. Αν πετύχει νικάμε με ματ, αν δεν πετύχει δεν επηρεάζει το στρατηγικό μας πλάνο.
Βέβαια δεν είναι οι πρώτοι που το σκέφτηκαν. Θυμάμαι στα τέλη της δεκαετίας του ’70, τον τότε εκπαιδευτή μου στον Α.Σ. Taekwondo Παγκρατίου, τον Κορεάτη Grand Master Choi Chong Lim, να μας διδάσκει ακριβώς το ίδιο, μόνο που τό έκανε εναέριο. Αλλά αυτό είναι μιά άλλη ιστορία.
