Η πρώιμη ζωή του Carl Cestari
Ο Carl P. Cestari, ο άνθρωπος που το περιοδικό Black Belt θα χαρακτήριζε ως “ένα από τα 20 πιο σκληρά άτομα που έζησαν ποτέ”, γεννήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου του 1958 στο Coventry της Αγγλίας από έναν Αμερικανό στρατιωτικό, τον Carl Panero και μια Αγγλίδα μητέρα. Δεν είναι ξεκάθαρη η οικογενειακή κατάσταση των βιολογικών του γονέων, αλλά η ιστορία λέει ότι η μητέρα του ήταν ανίκανη να τον μεγαλώσει, γι αυτό και τον έβαλε σε ορφανοτροφείο. Μαθαίνοντάς το, ο πατέρας του, τον πήρε από το ορφανοτροφείο και τον πήγε, χωρίς χαρτιά, με στρατιωτική πτήση στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο μικρός Carl έμεινε με τη θεία και τον θείο του στη Νέα Υόρκη. Πήρε το επώνυμο Cestari από την οικογένεια που τον υιοθέτησε. Ο βιολογικός πατέρας του Carl σπάνια ήταν κοντά του. Υπήρχαν φήμες ότι συμμετείχε στις υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ και πέθανε ενώ έχτιζε ένα κυνηγετικό καταφύγιο στη Σομαλία.
Ο Carl Ανακαλύπτει τις Πολεμικές Τέχνες
Η οικογένεια του Carl μετακόμισε στο New Jersey, όπου η πρώτη του πολεμική τέχνη ήταν το Judo σε ηλικία 9 ετών. Ο πρώτος εκπαιδευτής του ήταν πρώην στρατιωτικός που έμαθεJudo κατά τη διάρκεια του χρόνου του στις ένοπλες δυνάμεις. H σχολή βρισκόταν σε ένα μικρό διαμέρισμα πάνω από ένα κατάστημα επισκευής τηλεοράσεων, κοντά στο σπίτι του Carl. Μερικές φορές ο εκπαιδευτής του πήγαινε τους μαθητές του στο Cranford Judo Karate Center στο Cranford, New Jersey. Αυτό που έβλεπε εκεί ο Carl τον εντυπωσίασε. Λίγο καιρό αργότερα ο Carl άρχισε να εκπαιδεύεται αποκλειστικά εκεί.
Το Cranford Judo Karate Center ανήκε και λειτουργούσε από τον παγκοσμίου φήμης εκπαιδευτή Yoshisada Yonezuka. Ο Carl θα κέρδιζε μαύρες ζώνες 1ου Dan στο Shukokai Karate και στο Judo υπό τον Yonezuka. Εκπαιδεύτηκε με τον Yonezuka και αργότερα με τον Shigeru Kimura στο Tani-Ha Shito Ryu Karate από την ηλικία των 9 έως 18 ετών. Καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής του, πάντα έβρισκε τον δρόμο για το Cranford JKC το οποίο θεωρούσε σπίτι του.
Ο Carl είχε πραγματικό πάθος για τις πολεμικές τέχνες.
Η έρευνα του Carl για τις πολεμικές τέχνες και διάφορα συστήματα αυτοάμυνας ξεκίνησε με τη συλλογή περιοδικών πολεμικών τεχνών, βιβλίων και ατομικών μαθημάτων. Για μια περίοδο 40 ετών, ο Carl είχε συλλέξει αρκετές χιλιάδες βιβλία, εκατοντάδες περιοδικά, βίντεο και DVD. Η συλλογή του ήταν μια από τις πιο εκτεταμένες και εντυπωσιακές βιβλιοθήκες στον κόσμο. Στρατιωτικά εγχειρίδια, ιδιωτικά δημοσιευμένα εγχειρίδια, βιβλία από κάθε μέρος του κόσμου. Κίνα, Ιαπωνία, Ινδονησία, Βιρμανία, Ινδία, Γαλλία, Αγγλία και Ρωσία για να αναφέρουμε μερικά.
Η μελέτη και η πρακτική των τεχνών αυτών γέμιζαν όλη τη ζωή του. Εκπαιδευόταν σε ότι μπορούσε να βρει και τα θεωρούσε αξιόλογο. Εκτός από Judo και Karate, μελέτησε Πυγμαχία, Πάλη, Sambo, Kung Fu, Savate, Kick Boxing και πολλούς τύπους ένοπλων τεχνών. Όχι μόνο μελέτησε τις τεχνικές αλλά και την ψυχολογία, την ιστορία και το πλαίσιο που αυτές οι τέχνες αναπτύχθηκαν. Η μελέτη του δεν περιοριζόταν μόνο στις δημοφιλείς ανατολικές παραδόσεις, διεξήγαγε επίσης έρευνα για τις δυτικές τέχνες και τις πρώιμες μορφές των δυτικών πολεμικών παραδόσεων, όπως το Bare Knuckle Boxing.
Δεν ασχολήθηκε ποτέ με αθλητικούς αγώνες πολεμικών τεχνών γιατί δεν είχαν κανένα βάθος.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν υπήρξαν πολλά συστήματα που δεν προσέγγισε. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, άρχισε να αναπτύσσεται το Brazilian Jujutsu. Ο Carl δεν άργησε να βρεθεί στην Βραζιλία για να μάθει από την οικογένεια Gracie.
Όμως ο Carl Cestari ήταν πιο γνωστός για την έρευνα, την κατάρτιση και τη διδασκαλία διαφόρων μεθόδων Μάχης Μικρής Απόστασης (Close-Quarters Combat) του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ενήλικη ζωή του Carl Cestari
Το 1977, σε ηλικία 18 ετών, ο Carl κατατάχθηκε στον στρατό και έγινε Ranger. Οι Rangers δίδασκαν τον Tae Kwon Do ως την προτιμώμενη μέθοδο μάχης. Μετά από μια τιμητική απαλλαγή το 1980, εντάχθηκε στο αστυνομικό τμήμα του Roselle Park στο Roselle Park, NJ.
Οι “καυτές” διαρρήξεις, οι φιλονικίες και τα άλλα βίαια αδικήματα ήταν ο κανόνας. Ο Carl συνέχισε να εκπαιδεύεται σκληρά και βαριά τόσο στις πολεμικές τέχνες όσο και στα βάρη.
Αναζητούσε κάθε είδους εκπαίδευση που θα τον βοηθούσε να επιβιώσει.
Ένα βράδυ ενώ βρισκόταν σε περιπολία, έγινε μια κλήση για μια εξαιρετικά βίαιη φιλονικία. Ο Carl και ο διοικητής βάρδιας ήταν οι πρώτοι αξιωματικοί που έφτασαν στη σκηνή. Βρήκαν ένα ολόκληρο μπαρ να έχει γίνει πεδίο μάχης. Ο Καρλ και ο διοικητής του άρχισαν να χωρίζουν τους μισούς από τους άλλους μισούς. Ο Carl με την εκπαίδευση πολεμικών τεχνών του, βρήκε τον εαυτό του να πρέπει να παλεύει με κάθε έναν που προσπαθούσε να ελέγξει, ενώ ο διοικητής του, ο οποίος έμοιαζε με τον τυπικό αστυνομικό τύπου “donut”, απλά λύγιζε χέρια, χτυπούσε ελαφρά και έσπρωχνε με αποτέλεσμα να τους βάλει όλους στη θέση τους.
Γρήγορα η έφθασε βοήθεια και η κατάσταση τέθηκε υπό έλεγχο. Ο Carl βρέθηκε ιδρωμένος και εξαντλημένος με το πουκάμισό του σε κουρελιασμένο. Ο διοικητής του από την άλλη πλευρά, ο “υπέρβαρος, μεγαλύτερος σε ηλικία, με ένα τσιγάρο στο στόμα” άνδρας, όχι μόνο είχε τη στολή του ανέπαφη, αλλά μόλις άρχιζε να ιδρώνει.
Κατάλαβε ότι κάτι δεν έκανε καλά, ότι βρισκόταν σε λάθος δρόμο. Αργότερα θα ανακάλυπτε ότι ο διοικητής του είχε εκπαιδευτεί στην Μάχη Μικρής Απόστασης για να πολεμήσει στον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνέστησε στον Carl να διαβάσει ένα βιβλίο για το Close Combat for the Seebee’s (American Combat Engineers). Ο Καρλ βρήκε το βιβλίο και το διάβασε με προσοχή. Από αυτή την ανακάλυψη ξεκίνησε η αναζήτησή του για πληροφορίες σχετικά με τη Μάχη Μικρής Απόστασης της εποχής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε μάθει πολλά από τις πολεμικές τέχνες, αλλά τον “εκπαιδεύτηκαν μόνο πώς να πολεμήσουν και όχι πώς να επιβιώσουν”.
Ο Carl άρχισε να ερευνά διάφορα στρατιωτικά συστήματα μάχης “Close-Quarter Combat” που αναπτύχθηκαν για τα στρατεύματα κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Carl αναζήτησε παλιούς εκπαιδευτές Close-Combat για να εκπαιδευτεί, να πάρει συνέντευξη ή να εκπαιδευτεί. Αυτοί οι εκπαιδευτές προέρχονταν από μονάδες όπως οι Ειδικές Δυνάμεις του Στρατού των ΗΠΑ, οι Στρατιωτικοί των ΗΠΑ, οι αλεξιπτωτιστές, οι Αμφίβιοι Καταδρομείς, οι Ανιχνευτές, το (ΟΝΙ) Γραφείο Ναυτικών Πληροφοριών, το (CIC) Counter Intelligence Corps), το (MID) Στρατιωτικό τμήμα πληροφοριών και η πρώτη ειδική Service Force, γνωστή επίσης ως “Devil’s Brigade” ή “Black Devil’s”.
Ο Carl είχε επηρεαστεί περισσότερο από τα έργα των William E. Fairbairn, Eric A. Sykes, Dermot O’Neill, Rex Applegate, John Styers και Charles Nelson. Μέσα από 40+ χρόνια εκπαίδευσης και εκτεταμένη εμπειρία στον πραγματικό κόσμο, ανέπτυξε μια πολύ πρακτική μέθοδο αυτοάμυνας. Ο Carl ανέφερε στη διδασκαλία του ως “Defendu”, δηλαδή Gutter-Fighting.
Ένοχος ανθρωποκτονίας
Το 1982, με λιγότερο από δύο χρόνια στο αστυνομικό τμήμα του Roselle Park, ο Carl αποφάσισε ότι ήθελε να επιστρέψει στο στρατό. Σε ένα πάρτι που δόθηκε προς τιμήν του, τραβώντας μια φωτογραφία, πυροβόλησε κατά λάθος και σκότωσε έναν συνάδελφό του. Ήταν 23 ετών.
Ήταν η μαρτυρία ενός στενού φίλου και συνεργάτη του στην προπόνηση, του Bob Kasper, που ήταν το κλειδί για την καταδίκη του. Ο Carl πήγε στη φυλακή το 1983 και αφέθηκε ελεύθερος το 1989. Ο Bob και ο Carl απομακρύνθηκαν για σχεδόν 15 χρόνια, έως ότου συμφιλιώθηκαν πριν από τους θανάτους τους.
Η εμπειρία του Carl στη φυλακή επικύρωσε περαιτέρω τις μεθόδους και την ικανότητά του να επιβιώνει από τη βία. Ήταν μόλις 25 ετών. Ως πρώην αστυνομικός, ήταν στόχος των κρατουμένων και ως αστυνομικός που σκότωσε άλλο αστυνομικό, δεν είχε καμία προστασία από τους φρουρούς. Ο Carl κυριολεκτικά ήταν μόνος του και πολλές φορές έπρεπε να αγωνιστεί για τη ζωή του.
Με την απελευθέρωσή του το 1989, ο Carl άρχισε να εργάζεται για την κατασκευή, την ασφάλεια, τις περίεργες δουλειές και τη διδασκαλία. Δίδαξε όπου υπήρχε χώρος – το υπόγειό του, το υπόγειο στο Al’s Deli, το Cranford JKC και το υπόγειο της Εκκλησίας της Αποστολής στο Paramus, NJ. Ποτέ δεν δίδαξε σε ένα μέρος για περισσότερες από μερικές φορές. Η διδασκαλία του προσέλκυσε αστυνομικούς, προσωπικό ασφαλείας και οποιονδήποτε έπρεπε να αντιμετωπίσει πραγματική βία ή απλά ήθελε να μάθει την αλήθεια για τη Κλειστή Μάχη.
Τα προβλήματα υγείας και ο πρόωρος θάνατος
Γύρω στο 1992 ο Carl διαγνώστηκε με διαβήτη. Το ταλαιπωρημένο σώμα του περιόριζε σοβαρά την ικανότητά του να εκπαιδεύεται και να διδάσκει. Τα προβλήματα με την κυκλοφορία του οδήγησε στον ακρωτηριασμό μερικών δαχτύλων.
Το 2002 ο Carl και ο Damian Ross ανέπτυξαν το Tekkenryu Jujutsu. Αυτό ήταν το απόσταγμα των στρατιωτικών μαχητικών μεθόδων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και των γνώσεων στις πολεμικές τέχνες του Carl. Το Tekkenryu ξεκίνησε μαχητικά. Ο λόγος για αυτό ήταν απλός – οι ενήλικες δεν ήθελαν τρόπαια, ήθελαν να ξέρουν πώς να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τα αγαπημένα τους πρόσωπα και δεν χρειάζονταν μια μαύρη ζώνη για να το κάνουν αυτό. Ο Carl και ο Damian κατάλαβαν ότι οι περισσότεροι ενήλικες δεν θα μπορούσαν να προπονηθούν για περισσότερο από λίγους μήνες, οπότε αν κάποιος εκπαιδευόταν στο Tekkenryu, ακόμη και για λίγες εβδομάδες, θα αποκτούσε δεξιότητες και γνώσεις αυτοάμυνας.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν, η υγεία του Carl γινόταν σταδιακά χειρότερη. Η θέλησή του για ζωή τον κράτησε ζωντανό πολύ περισσότερο από ό, τι είχαν προβλέψει οι γιατροί. Ο Carl έχασε τελικά τη μάχη στις 23 Ιουλίου 2007.
Οι τίτλοι του στις πολεμικές τέχνες:
* 1o Dan στο Kodokan Judo USJA υπό τον Yoshisada Yonezuka
* 1ο Dan στο Tani-Ha Shito Ryu Karate (Shukokai)
* 1ο Dan στο Daito Ryu Aikijujutsu (Kodokai)
* 2ο Dan στο Goju Ryu Karate ( Shobukai)
* 3ο Dan στο Shorinji Ryu Karate (Kenkokan)
* 3ο Dan στο Nippon Kempo
* 5ο Dan Jujutsu – Παγκόσμια Ομοσπονδία Jujutsu
* 6ο Dan Koshinkai Καράτε από τον John Burrelle
* Ιδρυτής του Tekken Ryu Jujutsu (Shinan)
Ο Carl Cestari είχε μια δύσκολη και σκληρή ζωή. Το πάθος του για τα συστήματα μάχης ήταν μοναδικό και τον έκανε μεγάλο γνώστη. Άφησε σημαντικό έργο, βιβλία, βιντεοκασέτες με μαθήματα, πολλούς μαθητές, εκπαιδευτές που τους ενέπνευσε με τις ιδέες του και ένα σύστημα, το Tekken Ryu Jujutsu, με το απόσταγμα των γνώσεών του. Τα προβλήματα υγείας και ο πρόωρος θάνατός του του στέρησαν την φήμη που του άξιζε.
