Η ιστορία του Dadao
Όποια περίοδο των Κινέζικων πολεμικών τεχνών του 20ου αιώνα κι αν μελετήσουμε, θα δούμε ότι οι μορφές των τεχνών που έχουν επιλεγεί, χρησιμοποιούνται για την προώθηση των στόχων του κράτους. Τόσο το Εθνικό (GMD) πρόγραμμα «Guoshu» όσο και το μεταγενέστερο κομμουνιστικό κίνημα «Wushu» προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τις πολεμικές τέχνες για να ενισχύσουν τους πολίτες, να βελτιώσουν τη δημόσια υγεία και να χτίσουν μια αίσθηση εθνικισμού.
Ωστόσο, αυτές οι κινήσεις είχαν επίσης και μια πιο σκοτεινή πλευρά. Σε περιόδους συγκρούσεων, τόσο εθνικοί όσο και τοπικοί ηγέτες τους είχαν χρησιμοποιήσει αυτά τα συστήματα για στρατιωτικοποίηση του πληθυσμού, υποστηρίζοντας παραστρατιωτικές οργανώσεις και αντάρτικες δυνάμεις. Αυτές οι δραστηριότητες ήταν ευρέως διαδεδομένες τόσο κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Σινο-Ιαπωνικού Πολέμου (περίοδος Β ‘Παγκόσμιου Πολέμου) όσο και του μακροχρόνιου Κινεζικού εμφύλιου πολέμου.
Από όλες αυτές τις περιπτώσεις, η πλέον εμφανής σχέση μεταξύ των πολεμικών τεχνών και της στρατιωτικοποίησης του πληθυσμού, ήταν η δημιουργία των “ομάδων Dadao”, μεταξύ της δεκαετίας του 1920 και του 1940. Η ένταξη για εκπαίδευση σε μια από αυτές τις οργανώσεις εκ μέρους ενός πολιτικού κόμματος ή κάποιας άλλης οργάνωσης, ήταν θέμα περηφάνειας και μια σημαντική μορφή οικονομικής προστασίας για τους πολιτικούς στρατιώτες.
Στη Νότια Κίνα οι ηγέτες του στυλ Hung Gar, του Choy Li Fut και του Pakmei, αλλά και όχι μόνο αυτών, συμμετείχαν ενεργά στην εκπαίδευση πολιτοφυλάκων, που στη συνέχεια εμπλέκονταν σε μια σειρά συγκρούσεων.
Είναι αυτονόητο ότι μια πραγματικά αποτελεσματική πολιτοφυλακή θα πρέπει να είναι εξοπλισμένη με σύγχρονα τουφέκια. Ωστόσο, το όπλο που έγινε το σύμβολο της παραστρατιωτικής οργάνωσης κατά την περίοδο αυτή, ήταν το Dadao.
Αυτό το ξίφος κυριάρχησε για πολλούς λόγους. Υπήρξε αρχικά μια ρομαντική άποψη του παρελθόντος και διαφημίστηκε ότι η “πολεμική ικανότητα” αυτού που θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει, ήταν κάτι ιδιαίτερα σημαντικό. Έπειτα οπτικά ήταν ένα εντυπωσιακό όπλο και είχε μια μακρά σχέση με τις λιγότερο ευχάριστες πτυχές της επιβολής του νόμου. Στην πραγματικότητα, το Dadao ήταν συχνά μια πηγή τρόμου.
Αυτή είναι η κρίσιμη πλευρά αυτού του όπλου συχνά αγνοείται από τους σύγχρονους με τις ρομαντικές αντιλήψεις για το παρελθόν. Οι άνθρωποι αναρωτιούνται συχνά γιατί τα Κινέζικα στρατεύματα επέλεξαν ένα δυσκίνητο όπλο με λεπίδα μέχρι το 1930. Σίγουρα όχι για την αποτελεσματικότητά του απέναντι στα ιαπωνικά πολυβόλα και πυροβόλα.
Οι στρατιωτικοί ηγέτες της Κίνας ήξεραν ότι συχνά δεν είχαν καλό εξοπλισμό, αλλά δεν ήταν ανόητοι. Συνειδητοποίησαν ότι το Dadao θα είχε περιορισμένη αξία στο σύγχρονο πεδίο μάχης. Ωστόσο, μεγάλο μέρος του σκληρού εμφυλίου πολέμου της Κίνας περιστράφηκε γύρω από τη σύλληψη, τον έλεγχο και την προβολή της εξουσίας σε χωριά και αστικές περιοχές. Το Dadao αποδείχθηκε αποτελεσματικό μέσο για την δημιουργία τρόμου και, ως εκ τούτου συμμόρφωσης, του άμαχου πληθυσμού.
Το όπλο είχε και ένα άλλο πλεονέκτημα. Θα μπορούσε να παραχθεί πολύ φθηνά σχεδόν σε οποιοδήποτε μικρό κατάστημα ή εργαστήριο της χώρας. Η Κίνα ήταν σίγουρα ικανή να παράγει σύγχρονα όπλα, αλλά ήταν ακόμα φθηνότερο να οπλιστούν οι εγχώριοι φρουροί, οι πολιτοφύλακες και τα στρατεύματα δεύτερης γραμμής με παραδοσιακά όπλα όπως το δόρυ και το Dadao. Αυτά τα στρατεύματα εκπαιδεύονταν συχνά στα βασικά της χρήσης του Dadao από ντόπιους εκπαιδευτές. Μπορεί να μην ήσαν αποτελεσματικοί στο πεδίο της μάχης, μπορούσαν όμως να είναι ένας χρήσιμος παράγοντας όταν επρόκειτο για πιο συνηθισμένα καθήκοντα διατήρησης της τάξης και αντιμετώπισης των προδοτών.
Αυτοί οι δύο παράγοντες, το χαμηλό κόστος του Dadao ως όπλο δεύτερης γραμμής και ο τρόμος που προκαλούσε ως εργαλείο δημόσιου ελέγχου, ήσαν που εξασφάλισαν την επιβίωση του όπλου μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα.
Εδώ βλέπουμε ένα φιλμ περίπου από το 1930. Εκτέλεση τεχνικών με το Dadao από τον Feng Yuxiang, έναν πολέμαρχο και ηγέτη στη Ρεπουμπλικανική Κίνα.
Προέλευση του Dadao
Πριν προχωρήσουμε ας δούμε λίγο και την προέλευση του Dadao.
Υπάρχουν δύο θεωρίες. Η πρώτη υποστηρίζει ότι το σύγχρονο Dadao του 20ου αιώνα είναι μια ανάσταση, ή μια νέα φαντασίωση, ενός κλασικού όπλου της Δυναστείας των Ming. Παρόμοια όπλα φαίνεται να υπήρξαν λιγότερο δημοφιλή κατά τις αρχές της Δυναστείας των Qing. Οι ιστορίες της δυναστείας των Ming και η εκμετάλλευση των ηρώων της έγιναν αρκετά δημοφιλείς τον 19ο αιώνα.
Μια δεύτερη θεωρία λέει ότι το σύγχρονο Dadao δεν έχει καμία σχέση με τους αρχαίους πολεμιστές ή τα όπλα του αυτοκρατορικού στρατού. Υπάρχουν κάποια στοιχεία που υποστηρίζουν τον ισχυρισμό ότι το Dadao είναι βασικά ένα διευρυμένο και τροποποιημένο αγροτικό εργαλείο. Αυτή δεν θα ήταν η πρώτη φορά που ένα καθημερινό εργαλείο βρισκόταν στο πεδίο της μάχης. Το Νεπάλ kukri ήταν επίσης ένα γεωργικό εργαλείο, πολύ πριν χρησιμοποιηθεί από τους Βρετανούς Gurkha στον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ανεξάρτητα από τις όποιες θεωρίες διατυπώνονται, αυτά που είναι αναμφισβήτητα είναι δύο πράγματα.
Το πρώτο ότι το Dadao ήταν αυστηρά όπλο πεζικού. Το δεύτερο είναι ότι το ενδιαφέρον για το βαρύ όπλο φαίνεται να μην έχει εξαφανιστεί ποτέ εντελώς. Παρέμεινε η δημοτικότητά του μεταξύ των αμάχων που ήξεραν πολεμικές τέχνες, των ληστών, των φυλάκων και των παραστρατιωτικών οργανώσεων. Αυτό το ενδιαφέρον αναζωπυρώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα και ενισχύθηκε περαιτέρω τις δεκαετίες του 1920 και του 1930.
Αυτές οι ομάδες πιθανότατα προσελκύσθηκαν από το Dadao για τρεις λόγους.
Πρώτα παρείχε μια οπτική σύνδεση με τη ρομαντική δυναστεία των Ming.
Δεύτερον, ήταν ένα απλό όπλο που μπορούσε να παραχθεί σχεδόν οπουδήποτε.
Τρίτον, η χρήση ενός όπλου με τα δύο χέρια ήταν πολύ οικείο στον λαό, αφού είχε μεγαλώσει χρησιμοποιώντας αγροτικά εργαλεία που επίσης απαιτούσαν τα δύο χέρια. Αυτό τους βοηθούσε να μάθουν τον χειρισμό του πολύ γρήγορα.
Το Dadao στην Ύστερη Αυτοκρατορική και Ρεπουμπλικανική Κίνα
Όπως είδαμε, ένας λόγος επιβίωσης του Dadao οφείλεται στην χρήση του για την επιβολή του νόμου. Μεταξύ αυτών των “αρμοδιοτήτων” του ήσαν και οι δημόσιες εκτελέσεις και οι αποκεφαλισμοί, που συχνά γίνονταν με το Dadao ή κάτι παρόμοιο.
Το Dadao παρατηρήθηκε επίσης σε αστικές αστυνομικές μονάδες. Οι Κινέζικες κυβερνήσεις εργάστηκαν σκληρά για να καθιερώσουν τη επιβολή του νόμου στις μεγάλες αστικές περιοχές μεταξύ του 1900 και του 1930.
Για μεγάλο μέρος των αρχών του 20ου αιώνα ήταν η στρατιωτική αστυνομία που πιθανότατα θα μπορούσε να δει κανείς σε δημόσιους χώρους. Αυτά τα άτομα ήσαν κανονικοί στρατιώτες του πεζικού που τους είχε ανατεθεί το συγκεκριμένο έργο.
Αυτοί οι στρατιωτικοί αστυνομικοί ταξίδευαν γενικά σε μικρές ομάδες των 4-6 ατόμων. Συνήθως την ομάδα αποτελούσαν ένας αξιωματικός που λειτουργούσε ως ηγέτης, 2-3 άτομα που θα μπορούσαν να συλλάβουν εγκληματίες και ένας εκτελεστής. Άτομα που πιάνονταν να κλέβουν ή να προκαλούν αναταραχή στην αγορά συλλαμβάνονταν και αποκεφαλίζονταν συνήθως στη μέση του δρόμου, μετά από μια πολύ σύντομη “δίκη”. Το Dadao είχε την τιμητική του.
Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι στις αρχές του 20ου αιώνα, η Κίνα ήταν πολύ ασταθής. Η κυβέρνηση προσπάθησε να κρατήσει τον πληθυσμό υπό έλεγχο και αυτό ισοδυναμούσε με μια συνεχιζόμενη εκστρατεία δημόσιας τρομοκρατίας. Με αυτόν τον τρόπο το Dadao ήταν η ζωντανή ενσάρκωση του μονοπωλίου του κράτους στη νόμιμη βία.
Το Dadao ήταν σύμβολο επιβολής του νόμου και της εξουσίας. Αυτό είχε περάσει βαθιά σαν σύμβολο στην ψυχή του κόσμου. Η κατάσταση στην Κίνα περιπλέχθηκε από το γεγονός ότι μεγάλο μέρος της ηγεσίας και του πληθυσμού του έθνους δεν συμφώνησαν για το ποιος κατείχε την πραγματική πολιτική εξουσία και τα δικαιώματα άσκησης δημόσιας βίας. Ως αποτέλεσμα, οι εθνικιστές (GMD) επαναστάτες γρήγορα υιοθέτησαν το Dadao ως εργαλείο δημόσιας τάξης. Η επίδειξη του Dadao “εξηγούσε” στο κοινό ποιος είχε τον νόμιμο έλεγχο του κράτους.
Όμως εκτός από την κρατική εξουσία και οι συμμορίες των ληστών στις κεντρικές πεδιάδες και τη δυτική Κίνα είχαν από καιρό εκτιμήσει το Dadao για τα πιο πρακτικά χαρακτηριστικά του. Παρόλο που ήταν οπλισμένοι με τουφέκια, πιστόλια και χειροβομβίδες, το Dadao παρέμεινε ένα ισχυρό σύμβολο τόσο της προσωπικής όσο και της ομαδικής “θέλησης για εξουσία”.
Το Dadao η Δύση το γνώρισε μέσω των στρατών που είχε στείλει στην Κίνα. Εκεί είδαν τις μάχες των Κινέζων εναντίον των Ιαπώνων το 1933, όπου οι ντόπιοι νίκησαν έναν ανώτερο στρατό.
Στα χέρια των Κινέζων στρατιωτών, το Dadao έγινε ένα διπλό σύμβολο προς τον έξω κόσμο. Αντιπροσώπευε το γεγονός ότι ο κινεζικός λαός ήταν πρόθυμος να πολεμήσει για την ελευθερία του, αλλά επίσης ενίσχυσε τους φόβους και τις προκαταλήψεις των Δυτικών που διαρκούσαν σχεδόν ενός αιώνα. Η φύση αυτού του όπλου ερμηνεύτηκε ότι οι Κινέζοι απολάμβαναν τη βία και ήσαν βάρβαροι. Οι δημόσιες εκτελέσεις και το Dadao λειτούργησαν ως συμβολικός κώδικας για το πως εννοούν οι Κινέζοι έννοιες όπως η “πολιτική εξουσία” και η “νομιμότητα”.
Άλλες παραστρατιωτικές ομάδες, όπως σιδηροδρομικές αστυνομικές μονάδες, επίσης υιοθέτησαν γρήγορα το Dadao κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Τις περισσότερες φορές τέτοια σπαθιά εμφανίζονται στα χέρια ειδικών δυνάμεων του στρατού, στρατιωτικής αστυνομίας, τοπικής πολιτοφυλακής, παραστρατιωτικών επαναστατών και σιδηροδρομικών φρουρών. Όλες αυτές οι ομάδες είχαν περισσότερες πιθανότητες να αντιμετωπίσουν τον εγχώριο πληθυσμό από τους Ιάπωνες.
Το Dadao ως Παραστρατιωτικό Όπλο
Ενώ τα τουφέκια Mauser ήταν αρκετά φθηνά ώστε οι στρατοί και οι εγκληματικές συμμορίες μπορούσαν να τα αγοράσουν από το κιβώτιο. Το ίδιο δεν μπορούσε να ειπωθεί για τις τοπικές πολιτοφυλακές. Αυτές οι μικρές ομάδες αποτελούσαν συχνά αγωνιζόμενους αγρότες που προσπαθούσαν να πάρουν αρκετό φαγητό και να ταΐσουν τις οικογένειές τους. Τα σύγχρονα τουφέκια και τα μεγάλα αποθέματα πυρομαχικών συχνά δεν ήταν επιλογή για τις ομάδες πολιτοφυλάκων.
Ως αποτέλεσμα, τόσο τα δόρατα όσο και το Dadao ήσαν τα όπλα που προτιμούσαν σε αγροτικές ομάδες και επαναστατικές κοινωνίες. Αυτά τα όπλα θα μπορούσαν να παραχθούν γρήγορα από οποιονδήποτε τοπικό σιδηρουργό και συχνά βοήθησαν να υποστηρίξουν τα λίγα σύγχρονα τουφέκια που βρισκόταν γύρω από το χωριό. Σε αυτό το τοπίο, το Dadao ήταν ακόμα ένα πολύ αποτελεσματικό όπλο. Να μην ξεχνάμε και την συλλογική μνήμη των αγροτών που ερχόταν από τον 19ο αιώνα και το τεράστιο κεφάλαιο της λαογραφίας που το συνόδευε.
Τα ξίφη ευνοήθηκαν επίσης και από τους δασκάλους των πολεμικών τεχνών που χρησίμευαν συχνά ως εκπαιδευτές ομάδων πολιτοφυλακής ή άλλων πολιτικών παραστρατιωτικών οργανώσεων. Οι περισσότερες Κινέζικες πολεμικές τέχνες είχαν σπαθιά στο ρεπερτόριό τους, οι οποίες μπορούσαν να απλοποιηθούν ώστε να ταιριάζουν στο Dadao. Επιπλέον, ως όπλο τεμαχισμού με δύο χέρια, δεν ήταν εντελώς άγνωστο στα στρατεύματα των αγροτών που τους ζητήθηκε να το χρησιμοποιήσουν.
Για τους γνώστες των πολεμικών τεχνών, το Dadao και η λόγχη έγιναν πολύ ορατά σύμβολα του τρόπου της παραδοσιακής μάχης στο σύγχρονο κόσμο. Όχι μόνο θα μπορούσαν να υπάρχουν οι πολεμικές τέχνες, αλλά χρειάζονταν απεγνωσμένα τόσο στο κράτος όσο και στη τοπική αυτοδιοίκηση, καθώς προσπαθούσαν να συγκεντρώσουν πολιτοφυλακές και παραστρατιωτικές ομάδες.
Αυτός ο εκδημοκρατισμός της βίας επεκτάθηκε πέρα από τα όπλα. Κατά τη δεκαετία του 1920 οι γυναίκες άρχισαν να κάνουν μεγάλα βήματα προς την ισότητα στη σύγχρονη Κινέζικη κοινωνία. Πουθενά δεν ήταν πιο εμφανές από ότι στην Εταιρεία Jingwu, μια εθνική οργάνωση πολεμικών τεχνών από τη Σαγκάη που δέχτηκε μέλη γυναίκες, με ίσους όρους.
Στη δεκαετία του 1930 δημιουργήθηκαν όλες οι γυναικείες ομάδες πολιτοφυλακής και παραστρατιωτικών βοηθών. Αυτές οι γυναίκες συχνά έλαβαν κάποια στοιχειώδη εκπαίδευση και περιστασιακά οπλίστηκαν με το Dadao. Για βοηθητικούς οργανισμούς που υπηρετούσαν στα μετόπισθεν, το Dadao αποδείχθηκε και πάλι το τέλειο όπλο.
Είναι επίσης ενδιαφέρον να σημειωθεί πόσο σοβαρά πολλές από αυτές τις γυναίκες πήραν την εκπαίδευση και τα όπλα τους, ώστε πολλές δεκαετίες μετά το τέλος των εχθροπραξιών, οι απόγονοι ορισμένων πολιτών από αυτές τις αρχικές ομάδες πολιτοφυλακής, εξακολουθούν να ασκούνται με το Dadao στην Ταϊβάν.
Όπως και οποιοδήποτε άλλο εργαλείο, το Dadao αναμενόταν να χρησιμοποιείται στο πεδίο, κάθε μέρα και να μην σπάει. Εάν αυτό είναι το κριτήριο της “ποιότητας”, τότε το Dadao τα πήγε πολύ καλά. Ειδικά αν θυμόμαστε ότι τα Katana απέτυχαν μάλλον συχνά, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπό συνθήκες πεδίου μάχης. Αν και δεν είναι κομψό, το Dadao είναι σαφώς το πιο ισχυρό όπλο.
Το Dadao και η δημιουργία πολιτών – στρατιωτών στην Κίνα του 20ού αιώνα
Το Dadao είναι μια από τις πιο έντονες εικόνες που αναδείχθηκαν από την Κίνα κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Συνδέεται στενά με τις ιδέες τόσο της “αντίστασης” όσο και της “κοινωνικής τάξης”. Έγινε ένα αγαπημένο όπλο των μαχητών των πολεμικών τεχνών, των ελίτ στρατευμάτων και των τοπικών παραστρατιωτικών οργανώσεων. Αντί να είναι αναχρονισμός, στην πραγματικότητα φαίνεται να έχει ενσωματώσει το πνεύμα της εποχής. Καλλιτέχνες, ποιητές και προπαγανδιστές βρήκαν νόημα σε αυτό το απλό όπλο.
Αυτό το νόημα δεν ήταν στατικό. Άλλαξε και εξελίχθηκε. Πολίτες μαχητές των πολεμικών τεχνών έπαιξαν κρίσιμο ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία. Στο τέλος της δυναστείας του Qing, το Dadao ήταν ένα κάπως σκοτεινό όπλο πεζικού σε έναν ταχέως εκσυγχρονιζόμενο στρατό. Στα χέρια των αξιωματικών επιβολής του νόμου έγινε όργανο “επίσημου τρόμου” και υπενθύμιση του πού βρισκόταν πραγματικά η εξουσία και η νομιμότητα στο ταχέως μεταβαλλόμενο τοπίο της Κίνας. Σε αυτό το περιβάλλον το Dadao αντιπροσώπευε τους ισχυρισμούς της κεντρικής αρχής. Ως μια διαρκώς εμφανιζόμενη υπενθύμιση των περιπτώσεων της “επίσημης δικαιοσύνης”, το φοβούνταν τόσο πολύ όσο και το σέβονταν.
Αυτοί οι ισχυρισμοί δεν αμφισβητήθηκαν. Τα στρατεύματα και οι ληστές χρησιμοποίησαν επίσης το Dadao. Ωστόσο, η δημιουργία πολλών παραστρατιωτικών ομάδων και πολιτοφυλακών τη δεκαετία του 1930 και του 1940, ενίσχυσε τη σχέση του Dadao με τις σύγχρονες Κινέζικες πολεμικές τέχνες και τη θέση του στη δημόσια φαντασία.
Εκπαιδευτές πολεμικών τεχνών σε ολόκληρη την Κίνα διαπίστωσαν ότι υπήρχε και πάλι μια ζήτηση για τις γνώσεις τους. Το Dadao θα μπορούσε να παραχθεί τοπικά και εύκολα υιοθετήθηκε από μεγάλο αριθμό διαφορετικών στυλ μάχης. Στα χέρια των μαχητών της Κίνας, αυτό το σπαθί μετατράπηκε από ένα όργανο “επίσημου τρόμου”, σε σύμβολο κοινότητας και προσωπικής ενδυνάμωσης. Η δημόσια εικόνα αυτού του όπλου εκδημοκρατίστηκε με τρόπους που είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς. Στην πραγματικότητα, οι εικόνες που δημιούργησαν αυτά τα άτομα τη δεκαετία του 1930 και του 1940 εξακολουθούν να επηρεάζουν το πώς σκεφτόμαστε σήμερα για τις Κινέζικες πολεμικές τέχνες.
Το Dadao σαν όπλο
Η πλατιά λεπίδα του Dadao μοιάζει με τη πλατιά λεπίδα ενός μαχαιριού ζούγκλας. Είναι επίσης το είδος του εργαλείου που θα περίμενε κανείς να μεταφέρουν τα στρατεύματα. Το ύψος του όπλου μοιάζει με τσεκούρι.
Όλοι αυτοί οι λόγοι είναι αρκετοί για να καταλάβουμε, ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα συμβατικό σπαθί.
Στο πεδίο της μάχης, η ευκολία χειρισμού και οι βαλλιστικές του ιδιότητες το έκαναν το βασικό όπλο κλειστής μάχης, καλύτερο από το ίσιο σπαθί. Ωστόσο, δεν είναι ένα όπλο για αρχάριους. Όταν πρόκειται για αξιοποίηση της ταχύτητας και της επιστροφής από επιθέσεις, οι ξιφομάχοι του ίδιου επιπέδου θα το βρίσκουν ευκολότερο από το ίσιο σπαθί.
Σε αντίθεση με άλλα είδη σπαθιών που ωθούνται ευθεία ή κόβουν όταν απομακρύνονται από το σώμα του ξιφομάχου, το Dadao κόβει τραβώντας πίσω, επιστρέφοντας προς το σώμα του χειριστή του. Η κυκλική κίνηση εκτρέπει τις εισερχόμενες επιθέσεις και ακολουθεί μια αντεπίθεση χωρίς να αντιστρέφει την κατεύθυνση περιστροφής, με αποτέλεσμα την άμεση αντεπίθεση με την μέγιστη οικονομία της κίνησης.
Το Dadao έχει σχεδόν το ίδιο μήκος με ένα ιαπωνικό Katana, αλλά έχει μια πολύ ευρύτερη λεπίδα. Λόγω του μεγέθους του είναι ανθεκτικό και αντέχει σε σκληρές συνθήκες μάχης, παρόλο που δεν πέρασε από μια αυστηρή διαδικασία σφυρηλάτησης σπαθιού όπως το Katana.
Λόγω του μεγάλου μεγέθους του, το Dadao είναι βαρύ. Ο θρύλος λέει ότι είναι τόσο αποτελεσματικό, που τα κεφάλια θα μπορούσαν να κοπούν εύκολα και ο Ιαπωνικός αυτοκρατορικός στρατός θα έπρεπε να επινοήσει ένα μεταλλικό κολάρο για να αποτρέψει τον αποκεφαλισμό των στρατιωτών στο πεδίο της μάχης.
Στο βίντεο που ακολουθεί βλέπουμε σε τρεις ενότητες τη χρήση του Dadao:
1. Manchurian Drill Sword Film Date: 02/12/1929,
2. Dadao Sword Drill Film Date: /12/1932 από το Temple Of Heaven – Beijing – China,
3. Dadao Sword Drill Film Date: 07/08/1933
Η ημερομηνία της ταινίας είναι μεταξύ 1924 και 1927. Αυτά τα αποσπάσματα κινέζικων πολεμικών τεχνών ήταν μέρος των ταινιών που γυρίστηκε από τον Sidney D. Gamble. Ο Sidney D. Gamble έκανε τρία ταξίδια στο Miao Feng Shan (Marvelous Peak Mountain), τη θέση ενός Ταοϊστικού ναού που βρισκόταν σε έναν λόφο, περίπου 25 μίλια βορειοδυτικά του Πεκίνου. Στο 0:51 το Dadao. Στο 1:27 τεχνικές με δύο άτομα. Πολύ καλοί τεχνίτες. Γενικά το βίντεο αυτό είναι σπουδαίο.
Το Dadao σήμερα
Σήμερα υπάρχουν δύο τάσεις που εξηγούν την αύξηση του ενδιαφέροντος για το Dadao. Η αυξανόμενη αίσθηση του εθνικισμού στην ηπειρωτική Κίνα και η αυξημένη περιέργεια για την ιστορία στη Δύση. Το αποτέλεσμα αυτών είναι να αυξάνεται η δημοτικότητα του συγκεκριμένου όπλου, μετά από απουσία σχεδόν μισού αιώνα. Άλλωστε, ήταν τόσο δημοφιλές τη δεκαετία του 1920 και του 1930, που υπάρχουν πολλές διαφορετικές τεχνοτροπίες του που περιμένουν να “ανακαλυφθούν” και να ανακατασκευαστούν.
