Τι είναι η Dau Vat
Η Đấu Vật, είναι η παραδοσιακή Βιετναμέζικη πάλη. Υπάρχει εδώ και περισσότερα από 1.000 χρόνια. Η αρχαία αυτή πολεμική τέχνη δεν μοιάζει με καμία άλλη μορφή μάχης στη Νοτιοανατολική Ασία.
Η ιστορία αυτής της αρχαίας τέχνης έχει περάσει από τη μια γενιά στην άλλη, με τον θρύλο να λέει ότι, πριν από χιλιετίες, ένας αγρότης με το όνομα κύριος Đoàn έτρεξε από τα χωράφια του για να βοηθήσει την οικογένεια και τους φίλους του, καθώς μια πλημμύρα κατέστρεψε τη γη.
Καθώς πλησίασε ένα χωριό, βρήκε ένα λαμπερό ξίφος και συνειδητοποίησε ότι του είχαν χαρίσει ένα θεϊκό δώρο. Ο πόλεμος που ακολούθησε συντάραξε το έθνος και αυτός έγινε ένας άγριος πολεμιστής, ικανός για το υπερφυσικό. Το χάρισμά του αναγνωρίστηκε και σύντομα δίδαξε και μετέδωσε τις μαχητικές του ικανότητες, διασφαλίζοντας την επιβίωση του έθνους.
Πέρα από τους θρύλους, οι Βιετναμέζοι, μετά από πολλές μάχες, τελικά νίκησαν τους Κινέζους εισβολείς (δύο φορές ενάντια στα στρατεύματα Tong, τρεις φορές εναντίον των στρατευμάτων Nguyen, μία κατά των στρατευμάτων Minh, μία κατά των στρατευμάτων Thanh).
Η παραδοσιακή πάλη ήταν ευρέως διαδεδομένη και δεν περιοριζόταν τεχνικά μόνο στην πάλη, αλλά επεκτάθηκε και σε άλλες μορφές πολεμικών τεχνών με διάφορα είδη όπλων, όπως ξίφη, μπαστούνια μπαμπού κ.λ.π.
Ο χώρος για την εξάσκηση των πολεμικών τεχνών δεν ήταν περιορισμένος στις αυλές και στις αυλές των ναών, αλλά μπορούσε επίσης να εξασκηθούν και στις βουδιστικές παγόδες, όταν τιμούσαν τον Βουδισμό κατά την εποχή του Ly-Tran .
Σε αντίθεση με τους Ρωμαίους μονομάχους που εκπαιδεύονταν για να σφαγιάσουν με τα ξίφη και τα μαχαίρια τους τους αντιπάλους, οι μαχητές στο Βιετνάμ είχαν μια ολοκληρωμένη φυσική εκπαίδευση για να ανταποκρίνονται σε οποιαδήποτε κατάσταση, όταν αντιμετώπιζαν τους εχθρούς της χώρας.
Ωστόσο, σε καιρούς ειρήνης, όπως στο Ly-Tran , οι πολεμικές τέχνες έγιναν ένα από εκείνα τα αθλήματα που δεν χρησιμοποιούν μόνο τους μύες, αλλά περιλάμβαναν επίσης μια ποικιλία όπλων όπως ασπίδες, τόξα, σπαθιά, μαχαίρια, danh phet, κ.λ.π.
Στην αυτοκρατορική αυλή των Δυναστειών Le-Nguyen , στρατηγοί και στρατιώτες ασκούσαν πολεμικές τέχνες για να προστατεύσουν την αυτοκρατορική οικογένεια και να νικήσουν τους εχθρούς. Την περίοδο εκείνη, εκτός από εξετάσεις επιλογής πολιτικών μανδαρίνων, γίνονταν και εξετάσεις επιλογής στρατιωτικών αρχηγών, μετά από εξετάσεις πολεμικών τεχνών.
Το φεστιβάλ Sinh Village Đấu Vật γίνεται τον πρώτο σεληνιακό μήνα κάθε έτους, προσελκύοντας σχεδόν 100 διαγωνιζόμενους και χιλιάδες θεατές. Ο χώρος που γίνεται βρίσκεται στην κεντρική επαρχία της χώρας, την Thừa Thiên-Huế, ενώ οι εκδηλώσεις πραγματοποιούνται τοπικά από τον 15ο αιώνα και υποτίθεται ότι φέρνουν καλή τύχη σε όλη την περιοχή. Οι αγώνες γίνονται σε μισό εκτάριο γης, στο κέντρο του χωριού και αποτελούνται από δύο ηλικιακές ομάδες: εφήβους και νέους.
Οι αγώνες πάλης που διεξάγονται στο φεστιβάλ πάλης στοLieu Doi (Nam Ha), θεωρείται κάτι σαν τους Ολυμπιακούς του Βιετναμέζικου έθνους.
Ο αγώνας στην Dau Vat
Στην Đấu Vật στόχος είναι να ρίξετε τον αντίπαλό σας στο έδαφος, ώστε να ακουμπήσει με την πλάτη πάνω στην άμμο ή το πλαστικό. Τα χτυπήματα απαγορεύονται.
Οι παλαιστές που περιμένουν να αρχίσουν οι αγώνες κάθονται γύρω από ένα “χαλί”. Δεν υπάρχει ρινγκ. Χρησιμοποιώντας ασβέστη, οι χωρικοί έχουν σχεδιάσει ένα τετράγωνο περίπου 10 μέτρων σε κάθε πλευρά. Το κοινό κάθεται γύρω από τον αγωνιστικό χώρο.
Όπως σε όλα τα παραδοσιακά Βιετναμέζικα αθλήματα, ένα τύμπανο, ένα γκονγκ ή μερικές φορές και τα δύο συνοδεύουν την πάλη. Το τύμπανο προσθέτει ρυθμό και διεγείρει τους αθλητές. Ένας ομιλητής ανακοινώνει τους ανταγωνιστές, οι οποίοι σηκώνονται όρθιοι και προχωρούν στη μέση του “χαλιού”. Είναι ξυπόλητοι και φορούν κόκκινο σορτς με μεταξωτή ζώνη στη μέση τους, κόκκινο για τον έναν διαγωνιζόμενο και κίτρινο για τον άλλο.
Χορεύουν με ανάλαφρα βήματα θυμίζοντας αυτά των πουλιών. Στη συνέχεια, πηγαίνουν στο στάδιο της προθέρμανσης. Κανονικά, αυτό διαρκεί δύο λεπτά ενώ τα κρουστά συνεχίζουν να χτυπούν. Αν και οι παραστάσεις ποικίλλουν ανάλογα με τις σχολές του στυλ, οι χοροί προθέρμανσης πρέπει να ταιριάζουν με τον ρυθμό του τυμπάνου. Μόλις οι παλαιστές ολοκληρώσουν την προθέρμανση τους, ο κύριος διαιτητής παρουσιάζει τους παλαιστές σηκώνοντας τα χέρια τους όπως στην πυγμαχία. Μετά οι παλαιστές απομακρύνονται, αντικρίζοντας τις αντίθετες πλευρές της αρένας. Οι δύο αντίπαλοι γυρίζουν, πρόσωπο με πρόσωπο, και δίνουν τα χέρια. Στη συνέχεια, με τα χέρια στους γοφούς τους, κοιτάζουν ο ένας τον άλλο. Το τύμπανο δίνει έναν ρυθμό, γυρίζουν και απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο. Κάνουν μερικά βήματα ενώ το τύμπανο συνεχίζει με ολοένα και μεγαλύτερη ταχύτητα. Με αυτό τελειώνει το “καλλιτεχνικό” κομμάτι του αγώνα. Οι παλαιστές γυρίζουν. Λυγίζουν τις πλάτες τους και, χαμηλώνοντας τα γόνατά τους μέχρι σχεδόν να σκύψουν και απλώνουν τα χέρια τους. Ο αγώνας αρχίζει.
Το χτύπημα του τυμπάνου ρυθμίζει τον αγώνα. Ο ρυθμός επιταχύνεται μόλις ένας από τους αντιπάλους ξεκινήσει ένα κράτημα. Επιστρέφει στο φυσιολογικό μόλις περάσει ο κίνδυνος, σαν το τύμπανο να θέλει να αφήσει τους παλαιστές να ανακτήσουν την αναπνοή τους και να διατηρήσουν τη στάση τους. Όταν ένας παλαιστής πέφτει, ο ρυθμός επιταχύνεται, γίνεται όλο και πιο πιεστικός. Ένα τελευταίο χτύπημα του τυμπάνου βάζει τέλος στη μάχη όταν οι ώμοι του ηττημένου αγγίζουν το έδαφος. Ο νικητής και ο ηττημένος σηκώνονται, χειροκροτούμενοι από ένα παρατεταμένο χτύπημα του τύμπανου.
Ένας αγώνας αποτελείται από τρεις γύρους τεσσάρων λεπτών. Όμως οι παραδοσιακοί αγώνες κρατούσαν πολλές ώρες, αφού οι κανόνες δεν επέτρεπαν την ισοπαλία.
Κάθε μαχητής σε ένα φεστιβάλ θα αγωνιστεί σε τουλάχιστον έξι αγώνες και στον τελικό νικητή θα απονεμηθεί ένα μικρό χρηματικό βραβείο. Πιο σημαντικό όμως είναι η τιμή για τον ίδιο και την οικογένειά του.
Εδώ βλέπουμε μερικές τεχνικές της Dau Vat
Και εδώ ένα βίντεο με Αμερικάνο που βλέπει για πρώτη φορά το στυλ. Η περιγραφή του είναι χαρακτηριστική.
Η Dau Vat είναι ενδιαφέρουσα για περισσότερους από ένα λόγους. Κατ΄ αρχήν από τεχνική άποψη, αφού σε αρκετά σημεία διαφέρει από άλλα στυλ. Έπειτα είναι η διαδικασία, η τελετουργία που προηγείται, από την έναρξη, το ζέσταμα αλλά και την τέλεση του αγώνα με την ηχητική υπόκρουση. Και τέλος είναι όλο το κοινωνικό μέρος του, που περιλαμβάνει από την παρουσία του κόσμου, τις θρησκευτικές εκδηλώσεις πριν και μετά τον αγώνα, έως και την απήχηση των τιμών στους νικητές, που υπερβαίνει την αντίστοιχη προσέγγιση της κατάκτησης ενός μεταλλίου σε δυτικούς αγώνες.
