Στο βίντεο που παρουσιάζεται από τον Sensei Seth, επιχειρείται μια έξυπνη σύγκριση. Συγκρίνεται το footwork, ο τρόπος μετακίνησης, τεσσάρων δημοφιλών στυλ, του Taekwondo, του Muay Thai, της πυγμαχίας και του Karate.
Να σημειώσουμε ότι όλα αναφέρονται σε αγωνιστικά στυλ, όχι σε πολεμική τέχνη. Επομένως οι μετακινήσεις λαμβάνουν υπ’ όψη τους κανόνες που ισχύουν ανά περίπτωση, τις απαγορεύσεις και τους επιτρεπόμενους τρόπους να πάρει κάποιος πόντους.
Έτσι βλέπουμε το Taekwondo να παίζει εντελώς πλάγια και να προσπαθεί με το εμπρός πόδι να αγγίξει τον θώρακα και το κράνος, με ένα όχι απαραίτητα δυνατό χτύπημα, για να ενεργοποιήσει το ηλεκτρονικό σύστημα και να καταγραφεί ο πόντος. Η μετακίνηση από την θέση αυτή δεν μπορεί παρά να είναι περιορισμένη.
Στο Muay Thai, παρατηρούμε μία σχετικά αργή μετακίνηση, με τα πόδια να έχουν όσο γίνεται περισσότερο χρόνο επαφή με το έδαφος ή να βρίσκονται κοντά σε αυτό. Πράγμα που είναι αναμενόμενο, αφού επιτρέπονται χαμηλά δυνατά χτυπήματα στα πόδια, τα οποία εκτός από τραυματισμό μπορούν και να ανατρέψουν τον μαχητή. Για αυτό προτιμούν να κινούνται λίγο πιο αργά αλλά με ασφάλεια, “σέρνοντας” το πίσω πόδι.
Η πυγμαχία είναι η πλέον κινητική, απαλές κινήσεις, λυγισμοί με την μέση, αλλαγές ύψους, μικρά κοφτά βήματα, με τα πόδια να μπορούν ανά πάσα στιγμή να υποστηρίξουν ένα ή περισσότερα συνεχόμενα χτυπήματα. Είναι το μόνο από τα τέσσερα αυτά στυλ που έχει τα πόδια αποκλειστικά για την μετακίνηση και τα χέρια για τα χτυπήματα. Τα υπόλοιπα έχουν για τα πόδια διπλό ρόλο και για μετακίνηση και για χτυπήματα.
Το Karate επιζητά και αυτό περισσότερο άγγιγμα παρά πραγματικό χτύπημα. Μεγάλη στάση, που διατηρείται τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση, μετακίνηση διατηρώντας την για να μπορούν να σηκώσουν πόδι αλλά και να εκτελέσουν ευθείες γροθιές με μεγάλη διαδρομή. Μεγάλη στάση, αργή σχετικά αλλαγή θέσης.
