Η “Χρυσή Εποχή” του Muay Thai ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980 και τελείωσε στα μέσα της δεκαετίας του 90. Θεωρείται ως η κορυφαία του αθλήματος. Η δεκαετία αυτή ανέδειξε μερικά από τα καλύτερα ταλέντα της Ταϊλάνδης.
Γιατί συνέβη αυτό; Υπάρχουν πολλοί λόγοι που θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν αυτή την εξέλιξη.
Ένας λόγος θα μπορούσε να είναι ο τρόπος προπόνησης.
Αν και δεν συμφωνούν όλοι σε αυτό, είναι βέβαιο ότι η εκπαίδευση σήμερα είναι πολύ διαφορετική από τις πρακτικές πριν από μερικές δεκαετίες.
Ωστόσο, υπάρχουν μερικές μεταβλητές που θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν την ανώτερη εκπαίδευση που υπήρξε κατά τη διάρκεια της Χρυσής Εποχής.
1- Ο Εξοπλισμός
Πολλοί μαχητές της Χρυσής Εποχής λένε ότι η εκπαίδευσή τους ήταν πιο δύσκολη από ό,τι βλέπουμε τώρα. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην έλλειψη προστατευτικού εξοπλισμού. Τα γάντια που χρησιμοποιούσαν ήταν πολύ μικρότερα και τα προστατευτικά κνήμης ήταν λίγο πολύ ανύπαρκτα. Σαν αποτέλεσμα αυτών των ελλείψεων, το σώμα περνούσε από πιο σκληρή φυσική εκπαίδευση από ότι βλέπουμε συνήθως σήμερα.
Η χρήση μικρών γαντιών αύξανε τον κίνδυνο τραυματισμού και μπορούσε να βλάψει τις αρθρώσεις και τους καρπούς. Αυτό συνέβαινε επειδή υπήρχε λιγότερη επένδυση στο επάνω μέρος του γαντιού και επομένως λιγότερη απορροφητικότητα των κραδασμών που επιβάρυναν τις αρθρώσεις κατά την προπόνηση στον σάκο και τους στόχους. Αυτό μπορούσε να οδηγήσει από μικροτραυματισμούς, όπως ξεφλούδισμα του δέρματος, έως και σε πιο επώδυνους μώλωπες και κάλους. Υπήρχε ένα πλεονέκτημα στη χρήση μικρότερων γαντιών, ήταν πιο εύπλαστα από τα μεγαλύτερα και ήταν ευκολότερο να αναπτύξουν μεγαλύτερη δύναμη κατά τον έλεγχό τους, ενώ επέτρεπαν ελιγμούς στο σφίξιμο της γροθιάς.
Σαν συνέπεια των παραπάνω, ήταν ότι κατά τη διάρκεια του αγώνα, οι γροθιές ήταν πιο δυνατές επειδή υπήρχε λιγότερη επένδυση γύρω από τη γροθιά. Αυτό το γεγονός καθιστούσε μεγαλύτερη την καταπόνηση των αρθρώσεων μέσα στο γάντι και παράλληλα ήταν και πιο οδυνηρά τα χτυπήματα στους αντιπάλους. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα γάντια που φορούσαν στον αγώνα οι Ταϊλανδοί μαχητές, ήταν μόλις 8 ουγκιών, πολύ μικρά.
Οι θρύλοι των Glory Days έκαναν εκατοντάδες αγώνες κατά τη διάρκεια της καριέρας τους, μαχόμενοι με τα μικρά αυτά γάντια. Το αποτέλεσμα ήταν αφενός να γίνουν πιο ανθεκτικοί στην επαφή, αλλά κυρίως, να αναπτύξουν μεθόδους ώστε να αποφεύγουν, να “σβήνουν” την ισχύ των χτυπημάτων. Αποτέλεσμα αυτής την διαδικασίας ήταν να εξελιχθούν σε πολύ καλούς τεχνίτες, που μπορούσαν να “γράφουν χιλιόμετρα” στα ρινγκ χωρίς μεγάλες φθορές.
2- Sparring
Οι Ταϊλανδοί της Χρυσής Εποχής αφιέρωναν σημαντικό μέρος της προπόνησής τους στην πρακτική του Sparring. Στην Ταϊλάνδη, ο “όγκος είναι ο βασιλιάς”. Τα παιδιά ξεκινούν από την ηλικία των 5 ή 6 έξι ετών, κάνοντας δύο προπονήσεις την ημέρα. Ένα τυπικό μάθημα περιλαμβάνει τρέξιμο, σάκο, στόχους και το πιο σημαντικό, “παιχνίδι”, δηλαδή ελαφρό sparring.
Οι Ταϊλανδοί περνούσαν περισσότερο χρόνο κάνοντας προπονητικό αγώνα από τα δυτικά γυμναστήρια. Είχαν επίσης διαφορετική προσέγγιση απέναντι σε αυτόν. Στα δυτικά γυμναστήρια, τα sparring γινόταν συχνά με ισχύ τουλάχιστον 60% έως 80%. Ωστόσο, στην Ταϊλάνδη, και ειδικά στη Χρυσή Εποχή, τα sparring ήταν σε πολύ μειωμένο επίπεδο ισχύος και κατά συνέπεια εκτελούνταν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Οι μαχητές από αυτή την εποχή είχαν αποδώσει μέρος της επιτυχίας τους, σε αυτήν την πτυχή και μόνο. Αφιερώνοντας πολύ χρόνο στην προσομοίωση αγώνα, ειδικά με πιο αργό ρυθμό, τους έδινε αρκετό χρόνο για να λύσουν προβλήματα, να δοκιμάσουν νέες τεχνικές και ταυτόχρονα να χτίσουν μια θετική προσέγγιση για το sparring και το fighting.
Στα δυτικά γυμναστήρια, το sparring γινόταν πιο εντατικά, αλλά λιγότερο τακτικά. Συχνά υπήρχαν μία ή δύο ημέρες αγώνα την εβδομάδα, με τις υπόλοιπες ημέρες να επικεντρώνονται στους στόχους και στην βελτίωση της τεχνικής.
Η δυτική προσέγγιση μπορεί να ήταν πολύ επιθετική και αυτό να προσομοιώνει την πραγματικότητα ενός αγώνα, δεν άφηνε όμως αρκετό χώρο για να σκεφτούν σενάρια που βελτιώνουν το IQ του μαχητή. Οι Ταϊλανδοί ήταν πολύ άνετοι, είχαν πολύ λιγότερη συναισθηματική φόρτιση, με αποτέλεσμα να λειτουργούν πολύ χαλαρά όταν αγωνίζονταν.
3- Εγκαταστάσεις
Οι εγκαταστάσεις των γυμναστηρίων στην Ταϊλάνδη δεν ανταποκρίνονταν στα πρότυπα της Δύσης. Ο εξοπλισμός ήταν σπάνιος κατά τη διάρκεια της Χρυσής Εποχής. Δεν υπήρχαν kettlebells , slam ropes ή plyo boxes. Μαχητές εκείνης της εποχής αναφέρουν ότι σήκωσαν κουβάδες άμμου ή μίγματος σκυροδέματος ως βάρη. Όλα ήταν αυτοσχέδια.
Οι δρόμοι ήταν συχνά χωμάτινοι (κάτι που είναι καλύτερο για τα γόνατά σου ούτως ή άλλως), δεν είχαν ασφαλτοστρωμένους δρόμους ή τα καλύτερα παπούτσια για τα πόδια τους. Μερικές φορές ο αγώνας ήταν έξω στο χώμα ή το τσιμεντένιο δάπεδο και οι σάκοι ήταν πολύ απασχολημένοι. Μερικές φορές υπήρχε μόνο ένας σάκος για 10 άτομα.
4- Δεξαμενή ταλέντων
Η δεξαμενή ταλέντων έχει από καιρό θεωρηθεί ως ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα στην προπόνηση. Όχι μόνο οι καλύτεροι πάλευαν καλύτερα, αλλά και οι αγωνιστικοί παρτενέρ στα sparring ήταν σε μεγαλύτερες ποσότητες. Παρόλο που προπονούνταν στο ίδιο γυμναστήριο, μπορούσαν να εκτεθούν σε πάρα πολλά διαφορετικά στυλ μάχης και πιθανά σενάρια αγώνα.
Πολλοί θρύλοι του Muay Thai δεν ξεκίνησαν την καριέρα τους στην Μπανγκόκ. Συχνά έμπαιναν στο τοπικό τους γυμναστήριο στην ύπαιθρο και αργότερα μετακόμιζαν στην Μπανγκόκ για καλύτερες ευκαιρίες ή υποστηριζόμενοι από μια χορηγία. Αυτό εξέθεσε τους μαχητές σε μεγαλύτερη ποικιλία, πιο σκληρούς αγωνιστικούς αντιπάλους, σε μεγαλύτερο όγκο αντιπάλων.
5- Επιστήμη του αθλητισμού
Για πολύ καιρό κανείς δεν μπορούσε να νικήσει τους Ταϊλανδούς, με τρανό παράδειγμα τη Χρυσή Εποχή. Αλλά καθώς το άθλημα γινόταν περισσότερο γνωστό και εξαπλωνόταν σε όλο τον κόσμο, αναδεικνύονταν όλο και περισσότεροι ξένοι που είχαν ό,τι χρειάζεται για να τους νικήσουν.
Ένας τρόπος με τον οποίο μπόρεσαν να καλύψουν τη διαφορά ήταν η έμφαση στη δύναμη και την φυσική προετοιμασία. Η εφαρμογή τακτικών της σύγχρονης αθλητικής επιστήμης σε δυτικούς μαχητές, επέτρεψε σε ορισμένους από αυτούς να προλάβουν, κατά κάποιον τρόπο, να αναπληρώσουν την έλλειψη όγκου που περιλάμβανε η Ταϊλανδική μέθοδος.
Αυτό με τη σειρά του επηρέασε τον τρόπο με τον οποίο προπονούνταν ορισμένοι Ταϊλανδοί. Η υιοθέτηση μιας προσέγγισης βασισμένης στην επιστήμη της προπόνησης, οδήγησε στην δημιουργία πιο ολοκληρωμένων αθλητών.
Όμως αυτό αφομοιώθηκε από τους Ταϊλανδούς ως ένα βαθμό. Ένας τυπικός Ταϊλανδός μαχητής θα σήκωνε ελάχιστα βάρη σε σύγκριση με σήμερα και το μεγαλύτερο μέρος της προετοιμασίας ήταν αποτέλεσμα της καθημερινής του αυστηρής προπόνησης. Οι σωματότυποί τους ήταν πολύ λεπτοί και δεν μείωναν καθόλου το σωματικό βάρος. Προπονούνταν πάντα με πολύ μεγαλύτερο όγκο από τους περισσότερους δυτικούς μαχητές.
Οι Ταϊλανδοί της “Χρυσής εποχής” έγιναν θρύλοι παρά την έλλειψη πόρων. Η νοοτροπία μετρούσε εξίσου με τη φυσική κατάσταση. Έκαναν πολύ περισσότερα με πολύ λιγότερα. Μερικοί από τους καλύτερους ανταγωνιστές στον κόσμο προέρχονταν από βρώμικα, σκληρά γυμναστήρια και ακόμη πιο σκληρές συνθήκες διαβίωσης.
