Το Juego del garrote είναι η παραδοσιακή, woodstick fencing ή juego de garrote larense (‘Venezuela Stick fighting’) πολεμική τέχνη της Βενεζουέλας που περιλαμβάνει Machete, μπαστούνι και μονομαχία με μαχαίρια. Συνδέεται περισσότερο με το κρατίδιο της Βενεζουέλας Lara.
Ονομάζεται και Garrote tocuyano, γιατί η Lara βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της επαρχίας El Tocuyo της Βενεζουέλας.
Είναι μια τέχνη μονομαχίας, που χρησιμοποιείται κυρίως για προσωπική άμυνα, η οποία ασκείται στη Βενεζουέλα από τα αρχαία χρόνια. Η ακριβής προέλευσή του εξακολουθεί να συζητείται, αλλά ορισμένες έρευνες υποδεικνύουν ότι θα μπορούσε να έχει επιρροές από την ισπανική ξιφασκία, και πιθανά γηγενή αφρικανικά και αυτόχθονα συστατικά. Επίσης καταγράφονται πιθανές επιρροές από την Garrote Canario, την πολεμική τέχνη των Καναρίων Νήσων.
Αποτελεί σήμερα μια πολιτιστική κληρονομιά, η οποία ενισχύεται χάρη στην πρακτική των νέων και τους δασκράλους της που προσπαθούν να διατηρήσουν αυτό το χαρακτηριστικό της ταυτότητας της Βενεζουέλας.
Θεωρείται η μόνη μέθοδος προσωπικής άμυνας της Βενεζουέλας που εξακολουθεί να υπάρχει. Στον αγώνα διατηρείται η γενναία ηθική παράδοση του ταπεινού χωρικού της Βενεζουέλας, που βρήκε στο απλό ραβδί του τον τρόπο να υπερασπιστεί τον πολιτισμό του, τη γη του και τη ζωή του.
Αυτό το παιχνίδι είναι μια τέχνη μάχης με ραβδιά που καλλιεργήθηκε σε διάφορες πόλεις και χωράφια της Βενεζουέλας, μεταξύ του τέλους του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα. Η αγροτική του καταγωγή εμπόδισε τη διάδοσή του στις πόλεις, ενώ η πρακτική του μειώθηκε λόγω της εισβολής νέων τρόπων ζωής, αξιών και προϊόντων της καταναλωτικής κοινωνίας.
Μεταξύ των πρωτόγονων όπλων που έχει χρησιμοποιήσει ο λαός tocuyano, το ραβδί ή το ραβδί μπορεί να αναφερθεί ως το παλαιότερο και πιο αποτελεσματικό για την προσωπική άμυνα.
Το ξύλινο ραβδί που έχει μήκος περίπου 0,80 μ. και πλάτος 1,5 έως 2,5 εκατοστών, χρησιμοποιείται και ως αμυντικό και ως επιθετικό όπλο. Το παιχνίδι παίζεται σε ζευγάρια και ο στόχος κάθε μαχητή, είναι να αποφύγει τις επιθέσεις του αντιπάλου και να τον αφοπλίσει ή να πετύχει άγγιγμα/χτύπημα στον αντίπαλο πριν αυτός τον αγγίξει.
Οι τύποι χτυπημάτων και άμυνων που χρησιμοποιούνται περιγράφονται σε πολύ λίγες έντυπες- πηγές και αποτελούν κυρίως μέρος της προφορικής παράδοσης που διδάσκεται σε κάθε νέα γενιά.
Ωστόσο, και ως γενική περιγραφή, υπάρχουν χτυπήματα ή “σημεία” που εκτελούνται με κινήσεις σε κάθετες, διαγώνιες και οριζόντιες κατευθύνσεις. Παρομοίως, υπάρχουν τεχνικές “αποφυγής”. επίσης γνωστές ως “quites“; υπάρχουν επίσης τεχνικές μπλοκαρίσματος “bloqueo“, γνωστές και ως “tapas” ή τεχνικές προσωπικές “privadas” και αφοπλισμού “desarme”, μεταξύ άλλων.
Υπάρχουν κάποια στυλ ή παραλλαγές του στυλ που τα χτυπήματα και οι άλλες τεχνικές μπορούν να εκτελεστούν με μαχαίρια ή ματσέτες. Επίσης στην εξάσκηση του συστήματος, προωθείται η ανάπτυξη της ικανότητας να μάχεσαι ενώ είσαι αριστερόχειρας, δεξιόχειρας ή αμφίπλευρος.
Η διδασκαλία γίνεται σε έναν χώρο που ονομάζεται “patio” (αίθριο) και η διδασκαλία περιλαμβάνει τη χρήση “cuadros” (εικόνων), “líneas” (γραμμών) και “figuras” (φιγούρες) που είναι οι παραδοσιακές λέξεις που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν σειρές κινήσεων, θέσεων, επιθέσεις, αντεπιθέσεις, άμυνες και αποφυγές.
Ορισμένοι δάσκαλοι όπως ο Ramón Mateo Goyo, ο Félix García, ο Baudilio Ortiz, ο Mercedes Pérez, ο José Felipe, ο Alvarado και ο Ramón Ambrosio Aguilar, δεν σταμάτησαν να διδάσκουν τα μυστικά τους.
Στη δεκαετία του ογδόντα, ο Eduardo Sanoja ξεκίνησε την πιο σημαντική έρευνα για αυτό το παιχνίδι, προκαλώντας την επανεκτίμησή του.
Τα τυπικά ξύλα που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή ρόπαλων είναι τα εξής: Vera, Cují, Jebe, Flor Amarillo και άλλα.
Ο χώρος εξάσκησης είναι τουλάχιστον τρία τετραγωνικά μέτρα, ανεξάρτητα από τον τύπο του δαπέδου.
Δεν απαιτεί ειδικά ρούχα και άλλα αξεσουάρ.
Η ανάπτυξη του αγώνα δεν υπόκειται σε προκαθορισμένους κανόνες ή κανονισμούς. Δεν υπάρχουν ιεραρχίες, διαιτητής, εμβλήματα ή άλλα στοιχεία διαφοροποίησης.
Αν και είναι μια αποτελεσματική μέθοδος αυτοάμυνας, οι σημερινοί ασκούμενοι την καλλιεργούν για να ενισχύσουν το σώμα, το μυαλό και τη συντροφικότητα.
Οι Βασικές τεχνικές του Juego del garrote
- Κατακόρυφο χτύπημα προς τα κάτω
- Χτύπημα από κάτω προς τα πάνω
- Χτύπημα διαγώνια από πάνω προς τα κάτω και αριστερά προς τα δεξιά
- Χτύπημα διαγώνια από πάνω προς τα κάτω και δεξιά προς τα αριστερά
- Χτύπημα διαγώνια από κάτω προς τα πάνω και αριστερά προς τα δεξιά
- Χτύπημα διαγώνια από κάτω προς τα πάνω και δεξιά προς τα αριστερά
- Ευθύ χτύπημα
Τα Πλεονεκτήματα του Juego del garrote
- Οι τεχνικές είναι απλές και μπορούν να εκτελεστούν από ηλικιωμένους.
- Η ευκινησία υπερισχύει της δύναμης.
- Εκπαιδεύει τους ασκούμενους του να αμύνονται με επιτυχία ακόμη και χωρίς τη χρήση του ραβδιού.
- Επιτρέπει την ανάπτυξη δεξιοτήτων και στα δύο χέρια και την αμφιδέξιη χρήση του.
- Το όπλο μεταφέρεται εύκολα παντού.
- Επιτρέπει τη χρήση του άοπλου χεριού σε συνδυασμό με χαμηλά λακτίσματα.
- Αναπτύσσει δεξιότητες όπως αυτοπεποίθηση, συγκέντρωση, σωματική άσκηση, έλεγχος της επιθετικότητας
- Αναπτύσσει αξίες όπως ο σεβασμός και η φιλία μεταξύ δασκάλου και μαθητή, που εκφράζονται στη φιλοσοφία του χωρικού της Βενεζουέλας.
Η οργάνωση του Juego del garrote
Η Avejuca (η Ένωση παικτών συλλόγων της Βενεζουέλας) ιδρύθηκε το 1994 και συγκεντρώνει παίκτες συλλόγων της Βενεζουέλας, με στόχο τη διάδοση του ευγενούς αυτού παιχνιδιού μέσω της πρακτικής διδασκαλίας σε κοινότητες, εκπαιδευτικά και πολιτιστικά κέντρα της Βενεζουέλας.
Διοργανώνεται από τη Διεύθυνση Επέκτασης και Πολιτισμού, με σκοπό τη διάσωση του πολιτισμού της Βενεζουέλας και την τόνωση της νέας γενιάς στη συμμετοχή, τη διατήρηση και τη διάδοση της πολιτιστικής κληρονομιάς, διεκδικώντας μέσα από διάφορες εκδηλώσεις την τέχνη του παιχνιδιού του Garrote και να ισχυροποιήσει τα παιδιά απέναντι στην απώλεια των πολιτιστικών αξιών. Τα μαθήματα προέκυψαν ως πρωτοβουλία της ομάδας χορού “Girasol”, και οργανώννται από τη Διεύθυνση Επέκτασης και Πολιτισμού του UFT και από το Ίδρυμα: Escuela de Garrote “León Valera”.
Το πρώτο εργαστήριο για το Club Play πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο Fermín Toro UFT, στις 21 Ιουνίου του 2005.
Στο βίντεο που ακολυθεί υπάρχουν τα εξής σχόλια:
“Ένα οπτικοακουστικό ντοκουμέντο μεγάλης αξίας για το παιχνίδι με ραβδιά της Βενεζουέλας αλλά και για την ξιφασκία σε όλο τον κόσμο, καθώς αυτά τα αρχεία αποτελούν ζωντανή ανάμνηση των παραδόσεων μας που πρέπει να διατηρηθούν.
Η γνώση των παραδόσεων μας βοηθά να κατευθύνουμε καλύτερα το μέλλον μας.
Αυτή η επίδειξη του Venezuelan Garrote Game πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Barquisimeto στις 17 Ιουνίου 1984 και πραγματοποιήθηκε από το «PRO-RESCATE MOVEMENT OF THE VENEZUELAN RESCUE GAME», προηγούμενος οργανισμός της τρέχουσας VENEZUELAN ASSOCIATION OF Ομάδα GARROTE PLAYERS (AVEJUGA) που έχει παράσχει θεμελιώδεις γνώσεις και τεχνικές σε διάφορες πολιτιστικές ομάδες που είναι εγκατεστημένες σε διαφορετικές περιοχές της επικράτειας της Βενεζουέλας.
θΣυμμετέχουν σε αυτό οι Maestro Mercedes Pérez Amaro, Maestro Eduardo Sanoja Capriles, Maestro Napoleón Zapata, Maestro Ángel Zamora και άλλοι μαχητές.
Το Garrote ή Venezuelan stick είναι μια εκδήλωση λαϊκής μάχης. Αυτή η διαδήλωση της Βενεζουέλας έγινε από τους αγρότες ως μέθοδος άμυνας και για πολλούς ήταν μια φιλοσοφία ζωής.”
Ένα ντοκιμαντέρ παραγωγής της εθνικής τηλεόρασης “VIVES” CENTRO OCCIDENTE y la ASOCIACIÓN VENEZOLANA DE JUGADORES DE GARROTE (AVEJUGA), υπό την παραγωγή και διεύθυνση των Jonathan Quintero και Daniel Rivas.
