Το εμπρόσθιο λάκτισμα υπάρχει στο οπλοστάσιο όλων των πολεμικών τεχνών και των μαχητικών αθλημάτων. Έχουμε ήδη αναλύσει τις λεπτομέρειές του σε προηγούμενη ανάρτηση. Σε αυτήν είχαμε εστιάσει περισσότερο στο ΜΜΑ.
Εδώ θα εξετάσουμε τις διαφορές της χρήσης της τεχνικής αυτής, μεταξύ του Muay Thai και των Karate και Taekwondo.
Η πρώτη διαφορά είναι ότι συγκρίνουμε την χρήση του εμπρόσθιου λακτίσματος σε ένα άθλημα επαφής και σε πολεμικές τέχνες. Η λογική ενός αθλήματος επαφής και μιας πολεμικής τέχνης είναι διαφορετική,. κάτι που αντικατοπτρίζεται και στην χρήση της ίδιας τεχνικής.
Το Muay Thai είναι ένα μαχητικό άθλημα. Έχει κανόνες, επιτρέπονται κάποιες συγκεκριμένες τεχνικές και απαγορεύεται να χτυπηθούν κάποιες περιοχές του σώματος του αντιπάλου. Έτσι οι μαχητές του έχουν σαν στόχο να μεγιστοποιήσουν το αποτέλεσμα αξιοποιώντας τα εργαλεία τους, αλλά υπό τους παραπάνω κανονισμούς.
Η τυποποιημένη τακτική στο ρινγκ του Muay Thai, είναι να “βρεθεί” η απόσταση, και να αξιοποιηθούν τα “όπλα”, τα ψηλά κυκλικά λακτίσματα, τα low, τα γόνατα, οι γροθιές, οι αγκώνες και η μάχη σώμα με σώμα. Το Teep είναι ουσιαστικά ένα σπρωχτό λάκτισμα. Με αυτό ¨βρίσκουν” την απόσταση, στήνουν τον αντίπαλο και τον χτυπούν με τις άλλες τεχνικές που είναι γρήγορες και δυνατές.
Το Teep δεν είναι η πραγματική απειλή, είναι η προετοιμασία της κατάστασης ώστε να έρθει η πραγματική επίθεση που θα τελειώσει τον αγώνα. Άρα όποιος δέχεται το Teep γνωρίζει ότι έχει μερικά δευτερόλεπτα ακόμη για να απεγκλωβιστεί από την κατάσταση που προσπαθεί να τον βάλει η τεχνική.
Το γεγονός ότι δεν προηγείται στρίψιμο των ισχύων, σημαίνει ότι δεν επιδιώκεται η μέγιστη ροπή που μπορεί να αναπτύξει η τεχνική.
Θα παρατηρήσετε ότι ο Buakaw Banchamek, παγκόσμιος πρωταθλητής του Muay Thai, που φαίνεται στο πρώτο βίντεο, εκτελεί το Teep αποκλειστικά με το εμπρός πόδι. Δεν επιδιώκει να τελειώσει τον αγώνα με αυτό. Είτε κάνει κόντρα και ρίχνει τους αντιπάλους του κάτω, οπότε κερδίζει τις εντυπώσεις, τους σπάει το ηθικό αλλά και τους κουράζει, αφού τους αναγκάζει να σηκώνονται, είτε τους τοποθετεί στην απόσταση που τον βολεύει για το κυκλικό λάκτισμα, ψηλά ή χαμηλά και τις τεχνικές των χεριών.
Το ίδιο κάνουν και οι άλλοι μεγάλοι μαχητές του Muay Thai:
Στην πολεμική τέχνη αντίθετα, δεν υπάρχουν κανόνες, απαγορεύσεις, ούτε περιορισμοί στους στόχους. Αυτό σημαίνει ότι οι τακτικές που μπορούν να αναπτυχθούν είναι άπειρες, ανάλογα με τις συνθήκες που αντιμετωπίζει ένας μαχητής.
Το εμπρός λάκτισμα είναι ένα μακρύ “όπλο” που μπορεί να χτυπά σε μεγάλη απόσταση, αυτόνομα και αποτελεσματικά. Είναι από μόνο του μία πλήρης επίθεση. Με αυτό και μόνο, όπως και με κάθε χτύπημα, μπορεί να τελειώσει η συμπλοκή. Είναι μια ενέργεια που δεν μπορείς να αγνοήσεις γιατί περιέχει άμεση απειλή. Σε αντίθεση με το το ταιλανδέζικο Teep, το Mae geri/Ap tsaki είναι η επίθεση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά κανόνα εκτελείται με το πίσω πόδι. Επομένως προηγείται περιστροφή των ισχύων και ανάπτυξη μέγιστης ροπής. Αυτό είναι ενδεικτικό των προθέσεων αυτού που το εκτελεί.
Και στις δύο περιπτώσεις το δίπλωμα και το άνοιγμα του ποδιού είναι όμοιο. Όσον αφορά την χρήση και την ένταξη της τεχνικής αυτής στην μαχητική τακτική, οι ομοιότητες σταματούν εκεί. Το ένα σπρώχνει, το άλλο κτυπά. Το ένα χτυπά κυρίως με τους μύες του ποδιού το άλλο με την ισχύ που παράγει η μέση. Το ένα είναι η προετοιμασία της επίθεσης, το άλλο είναι η επίθεση.
Και τα δύο όμως έχουν ενδιαφέρον.
