Ήταν αργά το απόγευμα, είχε ήδη τελειώσει με το φαγητό του, έπινε αργά την μπύρα με τα πόδια απλωμένα στον καναπέ, έχοντας απέναντί του την τηλεόραση να δείχνει έναν ακόμη αγώνα. Λίγο η κούραση της ημέρας, λίγο η νύστα μετά το φαγητό, μαζί και το αλκοόλ, άρχισε να σκέφτεται κάπως διαφορετικά.
“Σιγά τον σπουδαίο”
“Κάνει όλη μέρα προπόνηση και δεν μπορεί να κερδίσει έναν αγώνα”
“Δεν μου φαίνεται και τόσο διαφορετικός”
“Πόσο απέχει από μένα;”
“Τι θα συνέβαινε αν εγώ που δεν ασχολούμαι με τη μάχη προκαλούσα έναν επαγγελματία;”
“Θα μπορούσα να τον νικήσω;”
“Μπορώ να του σπάσω τα μούτρα;”
“Θα τον ταπεινώσω μπροστά σε όλους”
Άνοιξε και μια δεύτερη μπύρα, τώρα πια ήξερε: “θα το κάνω”. Ένοιωθε την μπύρα να κυλά στον λαιμό του, κοιτούσε ψηλά και μακρυά, οι προβολείς τον τύφλωναν, άκουγε ήδη τις επευφημίες και τα χειροκροτήματα του κοινού, ενώ αυτός στεκόταν στη μέση του ρινγκ με τα χέρια ψηλά, δίπλα στον ξαπλωμένο αντίπαλο.
Κάπως έτσι θα μπορούσαν να είναι αυτά που προηγήθηκαν. Στα βίντεο που ακολουθούν βλέπουμε αυτά που ακολούθησαν.
Πρόκληση και σε προπονητή;
