Πριν μιλήσουμε για την Toshu Kakuto, την σημερινή μέθοδο Μάχης Μικρής Απόστασης που χρησιμοποιούν οι Japanese Self-Defense Forces (JSDF), θα κάνουμε μια μικρή χρονική αναδρομή.
Κατά τη διάρκεια της ύπαρξης του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Στρατού (γύρω στον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο), η Μάχη Μικρής Απόστασης συνίστατο κυρίως στη χρήση ξιφολόγχης, μαχαιριών (ή στιλέτων) και σπαθιών. Η εκμάθηση της άοπλης μάχης ήταν υποχρεωτική μόνο για την Στρατιωτική Αστυνομία και εθελοντικά για τον τακτικό στρατό. Το προσωπικό του Αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Ναυτικού εκπαιδευόταν στο judo, το Kendo, το Sumo και το Jukendo.
Μετά τον πόλεμο, ένα στέλεχος της JSDF που εκπαιδεύτηκε στην Αμερικανική Στρατιωτική Ακαδημία, ενημέρωσε το Γενικό Επιτελείο για την ανάγκη ανάπτυξης μιας μεθόδου Μάχης Μικρής Απόστασης. Αυτό ήταν αποτέλεσμα των όσων είδε στην εκπαίδευση του Αμερικάνικου Στρατού.
Η πρόταση του Ταγματάρχη Chiba Sansu εγκρίθηκε και η έρευνα ξεκίνησε το 1955. Στην προσπάθεια συνεργάστηκαν και ο Grand Master Ryonosuke Mori (ο πλέον υψηλόβαθμος εκπαιδευτής της Nippon Kempo Association) και ο Grand Master Kenji Tomiki (8 Dan Aikido, 8 Dan Judo).
Το εγχειρίδιο μάχης παρουσιάστηκε το 1959. Περιλάμβανε τεχνικές Μάχης Μικρής Απόστασης, μάχες με ξιφολόγχες και μάχη με μαχαίρια. Αρχικά τις τεχνικές της ξιφολόγχης τις δανείζονταν από το Jukendo.
Ήταν μία νέα μέθοδος που ήταν σύνθεση τεχνικών από το jujitsu, το Aikijitsu, την πυγμαχία και την πάλη. Αργότερα προστέθηκαν και τεχνικές από το Sumo, το Aikido, το Judo και κυρίως το Nippon Kempo.
Οι τεχνικές ήταν απλουστευμένες και άμεσες. Έτσι μπορούσαν να μαθαίνονται εύκολα, γρήγορα, έβγαζαν την μέγιστη ισχύ και μπορούσαν να εφαρμοστούν ενώ οι στρατιώτες φορούσαν την στολή και τον στρατιωτικό εξοπλισμό.
Η μέθοδος αυτή απέφευγε την πλήρη περιστροφή της γροθιάς, επιλέγοντας να κτυπά με την παλάμη σε κάθετη θέση. Οι τεχνικές των ποδιών περιλάμβαναν κατά κύριο λόγο ευθεία λακτίσματα, δανεισμένα από το Karate, που έσπρωχναν τον αντίπαλο.
Μετά από αυτό, το 1984, διοργανώθηκε η All Self-Defense Force (Jieitai toshu kakutō renmei) για να βελτιώσει το επίπεδο των δεξιοτήτων. Πραγματοποιήθηκε μάλιστα και το 1ο Τουρνουά All Self-Defense Force. Ένα πρωτάθλημα με τις τεχνικές του Toshu Kakuto. Από τότε, το τουρνουά πραγματοποιείται κάθε χρόνο.
Αναφορικά με την χρήση της ξιφολόγχης, αξιοποιήθηκαν οι γνώσεις από τον παλιό Ιαπωνικό στρατό, οι επιρροές του Jukendo, με την διαφορά ότι, σαν επιλογή, εκτός από το τρύπημα και το κόψιμο με την λεπίδα, περιλαμβανόταν και το χτύπημα με ολόκληρο το όπλο όπως και ο πυροβολισμός.
Εκτός της γενικότερης αναβάθμισης της μεθόδου, στα σενάρια που πλέον πρέπει να αντιμετωπίσει η JSDF, έχουν προστεθεί η τρομοκρατία και ο ανταρτοπόλεμος. Αυτές οι νέες απαιτήσεις οδήγησαν σε επικαιροποίηση όλης της Μάχης Μικρής Απόστασης. Αυτό ξεκίνησε το 2000 και το 2006, η ερευνητική ομάδα παρουσίασε τα αποτελέσματά της. Οι μέθοδοι εκπαίδευσης αξιολογήθηκαν κατά τη διάρκεια του 2007, οριστικοποιήθηκαν το 2008 και ισχύουν από τότε.
Το πρόγραμμα εκπαίδευσης περιλαμβάνει εκπαίδευση σε χτυπήματα με τα χέρια, τους αγκώνες, λακτίσματα (εμπρός, πλάγιο, κυκλικό, πίσω και γόνατα), τεχνικές ανατροπών, κλειδώματα σε χέρια (καρπό, αγκώνα, ώμο), πνιγμούς, και σενάρια όπως: οπλισμένοι εναντίον άοπλων, μαχαίρι εναντίον μαχαιριού, μαχαίρι εναντίον κλομπ, μαχαίρι εναντίον όπλου, άοπλος εναντίον όπλου, όπλο εναντίον πιστολιού, όπλο εναντίον όπλου, ένας εναντίον πολλών, κ.α.
Βλέπουμε ότι οι Ιάπωνες, αξιοποιώντας τον πλούτο των παραδοσιακών τεχνών, που είχαν δοκιμαστεί σε πραγματικές μάχες αλλά άλλης εποχής, δημιούργησαν ένα πρώτο μοντέλο Μάχης Μικρής Απόστασης. Το αρχικό μοντέλο το εξελίσσουν, το εμπλουτίζουν και με ιδέες από το εξωτερικό, αλλά και το δοκιμάζουν σε μια μορφή πρωταθλήματος μεταξύ των στελεχών τους, διατηρώντας ζωντανό το ενδιαφέρον αλλά και προκαλώντας την περαιτέρω έρευνα, τον “καταιγισμό ιδεών”, για να είναι έτοιμοι να περάσουν στο επόμενο επίπεδο.
