Η Folk Wrestling (παραδοσιακή πάλη) ανήκει στους απλούς ανθρώπους και στις κοινότητες που τη γέννησαν. Δεν έχει ομάδες προπονητών, χορηγούς, εταιρείες εξοπλισμού ή επαγγελματίες διαχειριστές αθλητισμού.
Αντίθετα, είναι μια γιορτή—μια ζωντανή έκφραση των τοπικών παραδόσεων, εμποτισμένη με το πνεύμα κάθε τόπου και διαμορφωμένη από αιώνες πολιτισμού.
Συνυπάρχει με τη μουσική, τα έθιμα και τις κοινοτικές εκδηλώσεις. Οι συμμετέχοντες είναι καθημερινοί άνθρωποι που μπαίνουν και βγαίνουν από την αρένα με το ίδιο χαρούμενο και γιορτινό πνεύμα. Στο τέλος, ο αγώνας δεν είναι μια ψυχρή αναμέτρηση· είναι ένας διάλογος, ένα μέσο επικοινωνίας.
Η παραδοσιακή πάλη είναι άρρηκτα δεμένη με την κοινωνία που τη φιλοξενεί. Σε ορισμένες κοινότητες υπήρξε ακόμη και ειρηνικός τρόπος επίλυσης προσωπικών διαφορών. Κανένα στυλ δεν είναι παγκοσμίως γνωστό ούτε διαθέτει μαζική απήχηση ή διεθνείς ομοσπονδίες.
Μπροστά στην αδυσώπητη ομογενοποίηση του σύγχρονου αθλητισμού, στέκεται ανθεκτική, αυθεντική, ανθρώπινη. Δεν απαιτεί μετρήσεις απόδοσης, προπονητικά καμπ ή στρατηγικές αναλύσεις. Αντλεί τη δύναμή της από την κοινότητα και τη συνέχεια του πολιτισμού, μεταδιδόμενη μέσα από πανηγύρια, εποχικές συγκεντρώσεις και την προφορική παράδοση.
Είναι ταυτόχρονα πολιτιστική κληρονομιά, ζωντανή τέχνη και εργαλείο ταυτότητας. Μας θυμίζει ότι κάτω από τις επιφανειακές μας διαφορές, οι άνθρωποι μοιάζουν πολύ μεταξύ τους— και όμως, όταν τους δοθεί η ελευθερία να εκφραστούν, κάθε κοινότητα φωτίζει τον κόσμο με το δικό της μοναδικό φως.
Η πάλη είναι παγκόσμια, αλλά η ψυχή της είναι τοπική. Και μόνο κοιτάζοντας προσεκτικά αυτό το τοπικό χρώμα μπορούμε να αρχίσουμε να κατανοούμε τι σημαίνει πραγματικά να είσαι άνθρωπος.
Ίσως η πάλη να είναι η αρχαιότερη μορφή μάχης που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Πολύ πριν εφευρεθούν τα όπλα, πολύ πριν αποτυπωθούν οι κώδικες του πολέμου, οι άνθρωποι αναμετριόνταν σωματικά:
- για να δοκιμάσουν τον εαυτό τους,
- για να επιλύσουν διαφορές,
- για να συναγωνιστούν,
- για να παίξουν.
Η πάλη είναι παγκόσμια, διαχρονική και αξεχώριστα ανθρώπινη.
Κάθε περιοχή ανέπτυξε τις δικές της μορφές παραδοσιακής πάλης. Καθεμία είναι προϊόν του τόπου, της ιστορίας, των πολιτιστικών επιρροών και των κοινωνικών αναγκών που τη διαμόρφωσαν. Δεν πρόκειται μόνο για τεχνικές,· είναι ζωντανές απεικονίσεις του τρόπου με τον οποίο μια κοινότητα αντιλαμβάνεται το σώμα, τη δύναμη, την τιμή και την αίσθηση του ανήκειν.
Η παραδοσιακή πάλη διαφέρει ριζικά από τα οργανωμένα αθλήματα και τις τυποποιημένες πολεμικές τέχνες. Δεν επιδιώκει την απόδοση, την εξειδίκευση ή την εμπορική επιτυχία. Δεν έχει κεντρικά συστήματα προπονητών, ακαδημαϊκές σχολές ή διεθνείς ομοσπονδίες.
Αντ’ αυτών, έχει ανθρώπους. Έχει κοινότητα.
Η πάλη είναι δεμένη με τα πανηγύρια του χωριού, τις εποχές, τη μουσική, τη συλλογική μνήμη. Είναι ταυτόχρονα κοινωνικό και τελετουργικό γεγονός. Και σχεδόν πάντα, ανήκει σε εκείνους που την ασκούν χωρίς να την εμπορεύονται—στους ίδιους τους ανθρώπους.
Παρά τις πιέσεις της πολιτιστικής ομογενοποίησης, εξακολουθεί να διατηρεί μια εντυπωσιακή ποικιλία στυλ. Κάποια, όπως το Schwingen στην Ελβετία ή το Chidaoba στη Γεωργία, έχουν αποκτήσει φήμη. Άλλα επιβιώνουν μόνο σε μικρές κοινότητες, περνώντας από στόμα σε στόμα και από χέρι σε χέρι. Συχνά, δεν υπάρχουν στολές ούτε κωδικοποιημένοι κανόνες—μόνο η ζωντανή μνήμη και τα τοπικά έθιμα.
Πάνω απ’ όλα, η παραδοσιακή πάλη μιλά σε όσους πιστεύουν ότι πίσω από κάθε κίνηση, πίσω από κάθε λαβή και κάθε πτώση, υπάρχει μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί.
